“Als ik later ervaringsdeskundige wil worden, wat moet ik dan gaan studeren?" Hij kijkt me onderzoekend aan. “Ik ben namelijk erg met de toekomst bezig mam.” Wat een mooi kind is hij toch. Nog geen half jaar geleden was hij vast van plan nooit groot te worden. En kijk hem nu!
Twee jaar lang heb ik geschreven over onze reis. Een reis die ging over hoop, over nooit opgeven. Over muggen en vlinders. En over herstel. De verhalen hielpen mij door deze periode. Steeds meer merkte ik hoe anderen er ook steun aan hadden. De verhalen gaven kracht. Inspiratie. Er ontstonden vriendschappen. Kansen.
De tijd is gekomen om te stoppen met dit blog. Ik zal niet stoppen met schrijven over autisme. Op andere plekken schrijf ik verder. Het gaat alleen niet meer over mijn kind. Ik geef hem zijn eigen stem. En zijn eigen keuzes, om later iets met zijn ervaringsdeskundigheid te doen of niet. Het voelt goed. Het is mooi geweest.
De verhalen zijn een stukje van mij. Ik zal ze steeds herlezen. En ik zal ze voordragen als er om gevraagd wordt. Ik doe het graag. Ik hou van de energie. Dank dat jullie met ons mee zijn gereisd.
Maak van een mug een vlinder, elke dag weer.
Vlindernatasja.
