Briefje

Een briefje. Voor de juf. Een prachtig, ontroerend, dapper briefje. Zoon schreef het een poosje geleden. Hij wist het niet meer. Het lukte niet op school. De angst was te groot. Hij vocht. Tegen zijn angst en overprikkeling. Tegen de verwardheid. Separatieangst.

Het is zondagavond. Paniek. “Ik ga niet naar school! Ik ben bang!” Troosten. Geruststellen. Praten. “Heb je al tegen de juf gezegd dat je bang bent?” Door zijn tranen heen kijkt Zoon me aan. “Dat durf ik niet. En als de anderen horen dat ik bang ben, dat kan toch niet. Dat is toch niet stoer mam…..” Hij snikt het uit. Een grote jongen. 11 jaar. Zo bang. Zo kwetsbaar. Zo gevoelig. Het liefst huil ik een potje mee. Het is erg om je kind zo te zien. Diep ademen. En spiegelen. Mama zet haar hulp-ik aan. Zo doen we dat bij MCDD.

“Denk je dat de kinderen het stoer vinden als je zo raar doet in de klas, zoals je me vertelde? Misschien vinden de kinderen het veel stoerder als je je gevoelens gewoon toont. En trouwens, de andere kinderen zijn vast ook wel eens bang. Misschien vinden ze het juist heel stoer dat jij dat gewoon durft te zeggen.” Zoon kijkt me stil aan. Zo had hij het nog niet bedacht…… “Maar ik durf het niet te zeggen tegen de juf, dat vind ik moeilijk.” “Wil je het wel graag aan de juf vertellen?” Zoon knikt. “Hoe zou je ook iets kunnen vertellen zonder te praten?” Het is een poosje stil. “Mam, ik kan een briefje schrijven?” Hij kijkt me hoopvol aan. Ik knuffel hem. Mijn dappere kind.

Een kwartier later is zijn briefje klaar. Trots leest hij het aan Zus voor. Zichtbaar opgelucht stopt hij het in zijn tas. Hij wil nog even precies bespreken hoe hij het gaat aanpakken morgen. Dat geeft hem rust. Hij heeft een oplossing. Ontspannen gaat hij slapen. Als hij slaapt snik ik het uit. Nu mag het.

De brief helpt Zoon om zijn gevoelens te uiten. Hij schrijft er die week nog één op school. “Ik ben bang. Wil naar huis.” Zo moeilijk. Ook voor de juf. Wat kan ze doen als ze zo’n briefje op haar bureau vindt? Met hem praten. Hem een veilig gevoel geven. Dat doet ze. Het is verdrietig. De briefjes zorgen ervoor dat Zoon in ieder geval minder druk is. En minder clownesk. Hij kan zich uiten. Hij kan zichzelf beter reguleren. Maar de angst blijft. De lijdensdruk ook. Die kan de juf niet weghalen. Daar is meer voor nodig. Specialistische hulp. Samen helpen we Zoon. De school, de jeugdGGZ en het gezin. Hoe geweldig zou het zijn als Zoon ooit geen hulp-ik meer nodig heeft. Dat hij zijn eigen hulp-ik is. Minder angst. Die weg is nog lang. Dat mag. We gaan er weer voor.

Maak van een mug een vlinder, elke dag weer.