Vlak voor de ingang van de school draait Zoon zich nog even om. Dapper zwaait hij naar me. Dan stapt hij de drempel over. De school in……
Een gewoon tafereeltje. Zoals het elke dag gaat bij veel kinderen. In mijn gezin is het niet zo gewoon. Zoon heeft separatieangst. Autisme. MCDD. Onverwachte, bizarre angstreacties. Angst voor de Cito. Zoon durfde niet meer naar school. Met veel inspanning en doorzetten is het gelukt. Zoon gaat.
“Je straalt helemaal.”, zegt een moeder buiten op het plein. “Ik had je gezien vorige week met je zoon. Het zag er hartverscheurend uit. Wat fijn dat het weer lukt.” Zo lief van die moeder, die ik niet eens ken! Ja, ik straal inderdaad. Ik zweef haast op mijn fiets naar mijn werk. Ik voel me zo licht als een veertje. Wát een opluchting. Het was zo vreselijk. Zoon die helemaal in paniek was. Alles in je moederlijf wil de angst bij hem wegnemen. Maar dat kon niet. Hij moest door de angst heen. Om het te kunnen overwinnen. De drempel. Van de schoolingang. Dat kon alleen door het elke dag weer te doen. Niet doen was geen optie. Vanwege de separatieangst. Als ik hem niet zou laten gaan, zou ik eigenlijk zeggen tegen mijn kind: “Ja, je hebt gelijk. Je angst is gegrond. Blijf maar bij mij, daar is het veilig.” Wat voor boodschap straal ik dan uit naar hem? Welke boodschap heeft hij nodig? “Het is veilig op school. Ga maar, het is goed.”
Wat een krachtinspanning was het. Wat een emoties. Voor Zoon, om zó bang te zijn. Voor mij, om zo’n krachtinspanning te leveren om dit door te zetten en vol te houden. Voor Zus, die zo meeleeft.
En ineens was het voorbij. Zoon gaat weer gewoon naar binnen. Thuis lukt het hem om er over te praten. Gelukkig. Tijdens de angst kan hij dat niet. Dan is hij zichzelf volledig kwijt. Verloren in zijn emoties. Overweldigd door zijn gevoelens. Onbereikbaar. In zichzelf gekeerd. Afhankelijk van een volwassene, die het even volledig van hem overneemt. Een hulp-ik.
“Wil je met me mee naar boven?”, vraagt Zoon bij de therapie. Dat mag. We werken samen op een groot wit vel. Met vetkrijt. Om de beurt tekenen we een vorm. Om de beurt tekenen we elkaars vorm na. Met een andere kleur. Ik begin aan mijn kant van het vel. Zoon aan zijn kant. Een rondje. Een lijn. Een kruis. Ondertussen vertelt Zoon. Over zijn angst. Voor van alles. Hij ontspant steeds een stukje meer. Hij trekt ronde lijnen. Naar mijn kant van het vel. “Ik kom naar jou.”, zegt hij. “En ik naar jou.”, zeg ik. Het wordt één werk. Verbonden. Met veel ronde lijnen. En kruizen. Met een streep erdoor. “Het midden is het hart.”, vertelt Zoon. “En de kruizen betekenen verboden.” Eén hart, met kruisjes ernaast. Ronde lijnen er omheen, omringd door kruizen, met een streep. Het ontroert me. Mijn kind, die steeds naar me toe komt, met zijn lijnen. Hij wil verbinden. Vasthouden. Bij me blijven. In de tekening zie ik verbondenheid. Liefde. En separatieangst. Samen in een soort ei. Met een hart. Verboden om binnen te komen. De kruizen zijn niet zo statisch als het lijkt, vindt de therapeute. Uit wat Zoon vertelt lijken de kruizen meer op aan en uit knopjes. Het hart is gesloten, maar niet altijd. Kom er maar in, als het veilig is. Mooi. Er zijn openingen. Als we weggaan glijdt zijn jongenshand weer in de mijne. Ik breng hem naar school. Zijn klas speelt op het plein. Zoon speelt mee. Een gewoon tafereeltje.………..
Maak van een mug een vlinder, elke dag weer.
Maak van een mug een vlinder, elke dag weer.
